Le Tour Eifel

Yeahhh! We did it!!

Wat een geweldige ontvangst onder de Eifeltoren! Maar eerst ons vertrek voor de laatste etappe vanuit Senlis. Deze begon zonnig, met hier en daar een spatje...

Onze huisbaas van Fab House - Les Maisons Fabuleuses - in Senlis had engelengeduld. Eerst al met onze aankomst de vorige dag, we hebben geen idee of hij uren achter de poort heeft zitten wachten tot wij arriveerden, wat een lieverd. 's Morgens liep hij door de tuin heen en weer te sjouwen met tafels en stoeltjes (op z'n Frans) om ons ontbijt een zonnig tintje te geven. Helaas, tegen de tijd dat wij allemaal zover waren was de zon verdwenen en verdween het ontbijt naar binnen. Onze In Balance bus stond gereed voor de bagage, onze fietsen te trappelen (met hier een daar een piepend onderdeel), de huisbaas klaar voor de groepsfoto en dix, neuf, huit, sept, six, cinq, quatre, trois, deux, un ......... nog 54 kilometer te gaan naar PARIS!!

Senlis verlaten via een drukke autoweg, waar achter elkaar rijden een must was! Kon iedereen even bijkomen van de 'oestrogeenparty' van onze laatste avond met the (filty few) girls! En de hele week in een filmpje voorbij laten gaan in gedachten. Maar opletten geblazen want op deze drukke D-weg (een doorgaande route naar Parijs) was het een en al auto! Daar gingen wij dan in een treintje in het oranje/zwart, een prachtig gezicht. Qua kilometers leek het vandaag een makkie, maar je weet nooit wat je tegenkomt. Dat leert onze ervaring van de afgelopen 5 dagen.

Onze rood met witte stippen Chef d'Equipe ontmoet ons ongeveer 20 kilometer van de Eifeltoren. De afgesproken plek in de buurt van Sarcelles bleek geen succes. We werden even met onze neus op de realistische feiten gedrukt. Anne, in de bus op haar tas zittend, deuren op slot, leek het heel even of zij in een hele andere wereld terecht was gekomen. Anne voelde zich in Sarcelles wel erg blank of was het blanco.......

De koffie hebben we daar maar overgeslagen, maar dat kwam later weer dubbel en dwars goed! De laatste 20 kilometer sloten Reny en Adeé zich bij ons aan.. Of toch niet? Die 2 hadden al 5 dagen hun eigen tempo gereden en deden dat nu ook, alsof er niets aan de hand was. Zij pakten de groene golf van stoplichten dwars door de voorsteden van Parijs. Voor ons, met 10 'wielrenners' achter elkaar, iets ingewikkelder! Bij oranje moesten wij stoppen! Al heeft Ageeth als 'stopper' grote risico's genomen op de overvolle kruispunten van de Boulevards en Avenue's.

Vlak voor de Place de la Concorde was er vanuit het niets een complete wolkbreuk! Wat een geluk, precies bij een verwarmd terras! En koffie stond er hoog op ons verlanglijstje, 's middags om 14.15 uur! Reny en Adé waren al lang weer uit ons beeld verdwenen, het ontvangstcomité nog niet gearriveerd, dus KOFFIE!
Nou dat hebben we geweten! 

9 cappuccino, 1 expresso,10 cheesecake € 140,20!!
En niet te vergeten, 7 dorstige mannen die inmiddels bij de Eifeltoren arriveren en nog zeker een half uur a 3 kwartier op ons moeten wachten.........7 bier € 50,-!
Een wolkbreuk van € 190,20!!!

Uiteindelijk het geld weer helemaal waard, want de zon brak door, Reny en Adé zaten geduldig in het park bij Place de la Concorde op ons te wachten. Armstukken naar beneden, beenstukken uit, lippen gestift en zingend naar de Eifeltoren!

Duizenden toeristen maakten een ereboog voor ons! Een rode vlek in de verte verklapte waar Anne en ons eigen ontvangstcomité zich bevonden, de tranen van geluk (le Tour de Génot), Jolanda met haar overwinningskreet, alle euforie, champagne knalt los, nous sommes arrivé(e)s!!

Wat een ontlading! 

Yvonne d'r droom is uitgekomen. Samen met Adé, Ageeth, Anne, Ans, Jacqueline, Jolanda, Leony, Lianne, Marja, Miranda, Reny en Rita!